Laat ze leven, laat ze zinken!
We hebben al eerder verteld hoe belangrijk walvissen zijn als onze partners in de strijd tegen klimaatverandering. Maar weet je dat ook de, al dan niet natuurlijke, dood van een walvis impact heeft op de opwarming van de aarde? Naast bemesting van plantaardig plankton slaan zij ook heel veel CO2 (koolstofdioxide) op in hun lichaam. En teveel CO2 in de atmosfeer zorgt ervoor dat de aarde opwarmt.
Hoe dat werkt? Ook dit begint weer bij fytoplankton.
Fytoplankton absorbeert CO2 uit het zeewater. Het aan het zeewateroppervlak zwevende zoöplankton voedt zich met dit plantaardige plankton. Kleine visjes leven weer van dit zoöplankton en uiteindelijk voeden baleinwalvissen zich met het zoöplankton (krill) en de kleine visjes. Hiermee komt een deel van de koolstof uit de atmosfeer in de walvissen terecht en wordt het voor een deel ook opgeslagen in het lichaam en de botten.
Als een walvis dood gaat, zinkt zijn lichaam naar de bodem van de oceaan. Een karkas van een walvis kan wel duizenden jaren op de zeebodem blijven liggen! Door het eten van de zoöplankton en kleine visjes zitten er enorme hoeveelheden koolstof opgeslagen in deze karkassen. Zo neemt een walvis neemt gedurende zijn leven zo´n 33 ton CO2 op. Dit staat gelijk aan de CO2-opname door duizenden bomen! Deze opgenomen CO2 blijft daarmee ook opgeslagen op de zeebodem. En komt dus niet in onze atmosfeer!
Dit proces wordt in het Engels ook wel de carbon sink genoemd. Dit proces kun je ook simuleren in onze Seamulation.
Benieuwd naar de invloed van walvissen op klimaat en biodiversiteit?
Speel dan nu:
de Whale Poo Seamulation!
