Weer witsnuitdolfijnen gespot op Noordzee

Afgelopen weekend is ondanks het matige weer, toch een goed spotweekend geweest op de Stena Line. Naast de 8 bruinvissen zijn er ook weer witsnuitdolfijnen waargenomen. Zowel op de heenweg als op de terugweg werden er twee dieren gezien. In totaal 4 dus. Dit zijn niet de eerste witsnuitdolfijnen van het jaar ook in februari werden er 4 witsnuitdolfijnen waargenomen. Het totaal aantal bruinvissen komt met de 8 van afgelopen weekend op 114. Zie totaal waarnemingen 2015.

Hieronder de blog van deze trip:

20 en 21 juni 2015

Tijnaad bij het verlaten van de Nieuwe Waterweg

In het weekend van de zonnewende was het weer zover;  het maandelijkse bruinvisspotten vanaf de Stenaline van Hoek van Holland naar Harwich. De lange dagen aan het begin van de zomer zouden ideale omstandigheden moeten geven om grote hoeveelheid rugvinnetjes te rapporteren. Als de zee maar vlak zou zijn… De afvaart op zaterdag begon veelbelovend met lichte bewolking en een priemend zonnetje. Prima weer om lekker zeven uur over het water te staren om de marine fauna in kaart te kunnen brengen. Vanaf de brug heb je immers een goed zicht op het water.

We verheugden ons op een spektakel van de ene haven tot de andere. En het was spektakel. Al na anderhalf uur waarschuwden enkele Noordse Stormvogels aan de horizon ons op een naderend evenement, recht voor de boot, net buiten de overgang van het zoete rivierwater in de volle zee. De verrekijker werd afgedaan, en weer ter hand genomen. Zagen we dit nu goed? De vier stormvogels kwamen naderbij en onder hen dreef iets grijs. Het zou toch niet? Jawel, het was zo. Aas, in de vorm van een dode zeehond, bijna ontbonden. Best spectaculair, maar niet waar we voor waren gekomen.

Witsnuitdolfijn onder oppervlakte in Noordzee

Gelukkig werden we niet teleurgesteld. Nog geen 10 minuten later dook de eerste bruinvis op. In zijn eentje dook hij schuin weg voor de boeg. Natuurlijk, op de vlucht, weg van de naderende witte kolos. Drie keer kwam hij nog boven, happend naar adem van de schrik. Een van die keren precies in het zicht van onze camera.

De toon was gezet. Nu zouden we een waar bruinvisbonanza meemaken! En jawel, weer beweging op het water en weer duidelijk geen golven. Zagen we er nu twee of drie? En zagen we het goed? Waren het echt zulke grote bruinvissen? En sprongen die echt bijna uit het water? Waarom waren hun flanken zo geschakeerd? De twee kwamen naderbij en vertoonden andermaal hun kunstje. Drie keer konden we ze goed aanschouwen. De één was zeker twee meter en de ander deed er niet veel voor onder. Die grote rugvinnen die langzaam door het water sneden… dat waren geen bruinvissen, dat kon het ongeoefend oog op grote afstand nog wel zien. Witsnuitdolfijnen! riep mijn compagnon, extatisch. Witsnuitdolfijnen! Nu! Hier! Ongekend!

Grijze lucht

Ineens leek het van ondergeschikt belang, de bruinvis. Witsnuitdolfijnen zouden onze reis bepalen. Of misschien nog wel iets groters. Wat zwemt er immers niet zoal in de Noordzee? Er spoelt wel eens een uitgetelde potvis aan op een plaatselijk strand, of bultrug, of een vinvis. Zo midden op zee zouden die nog moeten zwemmen. En zouden we ze zien. Wachtend op het grootse, zagen we het kleine. Weer vinnetjes, nu bruin, agiel, op een klein afstandje van de boot. Toch weer een bruinvis. De tweede, en de derde… later op de reis voegden zich er nog drie aan toe.

En op de terugweg wederom twee witsnuitdolfijnen. Deze keer nog mooier en beter te zien. Ze sprongen dat het een lieve lust was; in de lucht omkerend en op de rug in het water terechtkomend. En ook hier was het schouwspel weer over voordat we er erg in hadden; zvoordat we goed en wel van dit bijzondere moment bijgekomen waren waren er er alweer voorbij gevaren.

Het grote nieuws kwam echter een dag later. In de haven van Harwich, op de boeg van een schip, helaas overleden, maar wel meegevoerd, een Gewone Vinvis. Het zou toch niet zo zijn dat wij deze op ons spotreisje hebben gemist?

Sander Stel