Succesvolle monitoringstocht in mei naar Harwich en terug.
Uitzicht op volle zee (Foto J. Vrooman)
In het weekend van 11 en 12 mei zijn zoals gewoonlijk weer twee observers van Rugvin met de Stena Line veerboten meegevaren naar Harwich en terug. De observers zagen in deze twee dagen 11 bruinvissen. Negen op de heenweg en twee op de terugweg. Dat brengt het totaal voor 2019 op 95.
Dat is qua gemiddelde een “lage score”, normaal is april de maand met de hoogste aantallen over de 15 jaar dat er nu gemonitord wordt door Rugvin vanaf de Stena Line veerboten.
Maar zo is de natuur; die is onvoorspelbaar en laat zich eigenlijk niet in gemiddelden vastleggen. En dat is maar goed ook. De omstandigheden waren onderweg gewoon goed, er stond niet veel wind en dat gaf een goed zicht.
Lees hieronder de blog van deze trip:
11 – 12 mei 2019 Beginnersgeluk
Een vrachtschip onderweg (foto J. Vrooman)
Vol verwachting stap ik voor het eerst aan boord van de Stena Line. Terwijl ik achter Cora door de smalle gangen van het schip loop probeer ik mijn eigen verwachtingen te dempen – die verhalen over witsnuitdolfijnen en bultrug zijn echt zeldzaam! Wanneer na de donkere gangetjes deur van de brug opent knipper ik tegen het licht. De brug, veel groter dan ik dacht, is nog leeg. Wat een uitzicht! We zijn vroeg, en installeren ons rustig. Het wordt bakboord voor mij. Net als ik ongeduldig begin te worden komt de bemanning binnen, die het schip klaar maakt voor vertrek. Het is de Britannica, dus ik dompel me onder in hun Britse accent en voel me meteen op vakantie. Rugvinners zijn standaard voor hen – ze kijken niet op van onze aanwezigheid en laten ons onze gang gaan. Wanneer we eindelijk de haven uitvaren, langs “de paddestoel”, kijk ik verrukt van links naar rechts. Zee, all the way.
De kranen van Felixstowe (Foto J. Vrooman)
Gespannen tuur ik uit over het water. Al vrij snel zie ik iets, maar zijn manier van zwemmen (oké, en mijn verrekijker) verraden de zeehond. Een zeehond! Al snel hoor ik Cora van de andere kant “Ja, hier zit er een!” roepen. Vlak erna is het mijn beurt. Vlakbij het schip zwemt een bruinvis snel van ons weg, ik zie de staart flapperen in het heldere water. Yes! Slechts enkele minuten later zie ik er maar liefst twee, en nog iets later weer een zeehond. Verward en blij denk ik “dit belooft veel goeds!”. Maar helaas, het bleek beginnersgeluk. De rest van de tocht zie ik nog een enkele Jan-van-Gent, maar geen bruinvissen meer. Gelukkig kan ik nog lang teren op het beeld van de wegflapperende bruinvis uit het eerste half uur.
Parkeston (Foto J. Vrooman)
Daarom zet ik toch zeer voldaan voet aan wal in Parkeston, het havendorpje vlak naast Harwich. Dit dorp verdient wat mij betreft een blog op zich. Onderweg naar Parkeston een met planten begroeid tankstation, modderige paadjes tussen huizen door, muziek uit een barretje en afval op straat. Flashbacks naar Cambodia, ware het niet dat de huisjes zo typisch Engels zijn…
De terugweg de volgende dag bevestigt mijn beginnersgeluk. Ondanks geconcentreerd turen en twee bruinvissen aan stuurboord zit er voor mij niets in. Maar hé, zo zit de natuur nou eenmaal in elkaar. Soms wel, soms niet. Soms veel, soms weinig. En meditatief is dat uren turen over zee zeker…op naar een volgende keer!
