Bruinvisschimmen bij zonsondergang
Afgelopen weekend, 28/29 december is de laatste monitoringstrip vanaf de Stena Line veerboten in 2019 geweest. Op de route van Hoek van Holland naar Harwich en terug zijn tijdens deze trip 2 bruinvissen gespot. Ook dit keer dus weinig bruinvissen/walvisachtigen. Voorgaande twee jaren werden er per trip gemiddeld 40 dieren of meer gezien. Nu ligt dat voor 2019 op ca 14 bruinvissen per tocht. Waar deze afname door veroorzaakt wordt is niet duidelijk.
Hieronder de blog van deze trip:
28-29 december 2019
Zonsondergang boven Engeland (Foto C. Verdijk)
Weekend na weekend moesten Jip en ik onze telling uitstellen vanwege het matige weer in december. In de kerstvakantie waren we allebei wat flexibeler, maar nog steeds bleef het weer twijfelachtig en dus was al onze hoop uiteindelijk gevestigd op het laatste weekend van het jaar. We hadden geluk en de zee was prachtig kalm toen we vertrokken vanuit Hoek van Holland: de bruinvissen zouden niet te missen zijn! Helaas was het erg rustig op zee. Ik zag met name een hoop zeekoeten die in rijtjes van gemiddeld vijf op het water dobberden en dan een voor een onder water doken als de boot hen naderde. Op een gegeven moment leek er ook een groot stuk hout te drijven waar wij recht op af voeren. Vlakbij bleek het een enorme zeehond te zijn die op het laatste moment naar beneden dook waarbij wij zijn staart als laatste de diepte in zagen verdwijnen. Omdat hij recht voor de boot dobberde hadden we allebei mooi zicht op deze vertoning. Het was de hele overtocht bewolkt en wij hadden dus geen uitzicht op een mooie zonsondergang. De grijze dag ging geleidelijk over in een grijszwarte nacht en onze ogen pasten zich even snel aan waardoor het moeilijk was te bepalen wanneer het echt te donker werd om te tellen. Toen onze ogen steeds sneller vermoeid raakten besloten we te accepteren dat dag 1 bruinvisloos zou blijven.
Harwich
We sliepen dit keer in The Goodlife Guesthouse, gelegen in Harwich zelf. Makkelijk te bereiken per trein, maar deze ging wel maar eens per uur. De boot was een stuk drukker dan normaal en we kwamen dus ook niet zo snel door de douane, maar gelukkig waren we nog wel ruim op tijd voor de trein. Na 1 halte waren we in Harwich. Voor het slapen liepen we nog een rondje door het centrum. Ik had me erg verheugd op een Engelse kerstsfeer, maar hoewel er hier en daar wel wat uitbundige kerstverlichting in sommige voortuinen geplaatst was en er mooie kerstbomen pronkten voor de ramen van sommige schattige Engelse huisjes, was het vooral ook wel heel erg stil en uitgestorven. Al met al leuk om eindelijk eens door het centrum te lopen waar je vanaf de Stena Line op neer kijkt alsof het een Madurodam stadje is.
De volgende ochtend gingen we per taxi terug naar de boot, er waren nog geen treinen zo vroeg op de zondag. De zon begon net op te komen en er waren prachtige luchten te zien. In de terminal kregen we van het gastvrije personeel allemaal koffie en thee aangeboden omdat het cafeetje in de terminal tijdelijk gesloten was. Iedereen kreeg zijn drankje geserveerd in huiselijke mokken, die van mij met de tekst: Snuggle up with a brew’.
De zee was nog steeds kalm en het was weer een grotendeels grijze dag. We zagen in het begin van de tocht twee zeehonden, allebei ver weg. Verder zagen we vandaag een stuk meer Jan van Genten en verschillende soorten meeuwen. Toen ze ons maar bleven passeren in een bepaalde richting bleek in de verte een vissersboot te liggen, wat de plotselinge grote aantallen verklaarde. Bruinvissen zagen we opnieuw niet.
De zee werd wat onrustiger toen we Engeland achter ons hadden liggen, maar werd weer een stuk rustiger toen we in de buurt van Nederland kwamen. Achter mij speelde zich een prachtige zonsondergang af en ook vandaag was het vroegtijdig eindigen van de telling onvermijdelijk. Ik wist dat er in dit gebied dichter bij de kust veel kans was om toch nog een bruinvis te zien en ik was vastberaden om dan ook nog voor het eind van de telling wat te zien. Onzin natuurlijk, want daar heb je toch geen invloed op en het werd alleen maar moeilijker. De lucht achter ons was rood en de zon misschien nog net achter de laagste wolk aan de horizon. Onder mij zag ik een bruinvisvormige schim van onder de boot vandaan schieten. “Bruinvis!” Een tweede zwom een meter of tien erachter aan. Beide kwamen niet aan de oppervlakte in de buurt van de boot. Jip stond inmiddels bij me en samen tuurden we naar het water dat de rode zonsondergang weerspiegelde. Een van onze twee bruinvissen zagen we in de verte bovenkomen. Hoewel de Nederlandse kust in zicht was, was het kort na onze eerste waarneming te donker om het laatste stuk af te maken en we stopten onze officiële telling. De kustlijn was wel prachtig met alle lichtjes van de haven, dus daar konden we gelukkig ook wel van genieten. Al vond ik het moeilijk mijn ogen van het water te houden, wetende dat hier mogelijk meer bruinvissen te zien waren. In het laatste schemerlicht bewoog een vlek onder water, ik volgde deze en zag iets uit het water omhoog komen. Deze tocht in de winter maken heeft zeker zijn charme, maar ik kijk ook erg uit naar mijn volgende telling: in de maand met het meeste daglicht!
Cora Verdijk
